Morro Bay (zon 3 mei- ma 4 mei 2015)

Zondag 3 mei 2015

Vandaag een kwieke start rond 7 AM, met een simpel ontbijt van yoghurt en jam. We hebben een eindje te rijden en willen onderweg een hoop zien, dus we moeten op tijd weg. Ons doel is 10 AM, en we halen het op twintig minuutjes na keurig, zonder haasten of stress. Onze eerste stop is gelijk na Carmel aan de kust, bij Point Lobos State Park. Hier betaal je een tientje per auto om naar binnen te mogen, dus Marcel parkeert zijn bolide om de hoek aan de hwy 1. We rijden met z'n drieëen naar China Beach, het verste punt van het park. Een park ranger adviseert ons deze korte trail. We wandelen vanaf een parkeerplaats eerder, en zien al snel dat dit park schitterend is. Land en water komen hier spectaculair samen. Er zijn schattige strandjes met verradelijke stromingen, een plek tussen de rotsen waar een zeehondenfamilie ligt, en verderop rotspartijen waar hordes vogels zitten, broedend en wel. Veel natuurfanaten hier, met spiegelreflexcamera's en halve sterrenkijkers. In één van deze verrekijkers op een statief mogen we even mee gluren en zien we van dichtbij een zeeotter met baby zeeotter relaxt drijven op de golfjes.

Na ruim een uur wandelen rijden we weer de hwy 1 op, even de vaart erin want we moeten flink wat kilometers wegrijden vandaag. De volgende stop is het natuurpark Julia Pfeiffer Burns State Park, onderdeel van het langgerekte Los Padros National Forest. We stoppen in Big Sur: een idyllisch en sjiek dorp, waar hotelkamers voor 700 dollar gemiddeld gaan voor een nacht. We lunchen een eindje verderop aan de oceaan, bij een pittige serveerster die duidelijk de baas is. Als ik uiterst vriendelijk vraag om een tafel met het mooiste uitzicht, (ik heb de prijzen gezien dus wil wel waar voor m'n geld;) merkt ze scherp op dat ze geen tafels heeft zonder fantastisch uitzicht. We voelen ons lichtelijk geïntimideerd, maar smikkelen heerlijk daar.

McWay Falls is de volgende stop; een waterval die op een heel bijzondere plek naar beneden klettert, namelijk op een strand. We wandelen de trail naar deze view point, en maken met een verhoogde hartslag foto's: het paadje is unsteady en de klif ontzettend stijl en diep. Na een half uurtje hebben we het gezien en stappen we de auto weer in.

Onze camping op Morro Bay state park is nog twee uurtjes rijden dus we proberen nu in 1 rechte lijn vooruit te komen. We komen tegen 5.30 PM aan, gelukkig nog in vol daglicht. Het laatste deel van de rit is weer erg fijn rijden: Morro Bay heeft een gigantische rots in de zee, die de hele baai gelijk een geweldig aanzicht geeft. Op de state camping zien we gelijk waarom dit een state camping is: open plekken, overal RV's met redneck achtige types. Gezellig! We hebben onze tent in recordtijd staan, binnen tien minuten. Rond 7 PM zitten we dan ook relaxt te bbqen en hebben inmiddels de 'state camp vibe' te pakken. De camphost (we noemen hem voor het gemak Chuck) komt in een golfkarretje langs en houdt een leuk praatje met ons. Ook smeert hij ons stevig aan de prijs brandhout aan. 's Avonds zijn we hier hartstikke blij mee: het is koud! Gelukkig hebben we een flinke firepit (doorsnee ruime meter) en gaan we slechts licht bibberend naar bed.

Maandag 4 mei 2015

Vanmorgen komen we wat langzaam op gang. We hebben vandaag geen plan, en besluiten rond 11 AM voor een second breakfast (LotR) te gaan in Morro Bay. We vinden een heerlijk plekje, mét wifi, waar we ontzettend fijn geholpen worden aan een zeer smakelijk ontbijt/ lunch. Het is wat je zegt een beetje katervoer (waar Bas en ik al zeker 2 maanden geen last meer van hebben:)) maar het is weer echt smullen geblazen. Hierna toeren we rond en stoppen bij een haventje, waar we te voet richting de mega rots lopen over een boardwalk. We ontdekken al snel heel veel squirrels (een plaag?) en in het water zeeotters! Ik maak zelfs een foto met beide erop. Aan het eind gekomen bij de rots bekijken we het hele grote zandstrand van Morro Bay aan onze rechterzijde, en de baai aan onze linkerzijde: het is mooi hier.

Toch besluiten we om te keren om naar Hearst Castle te gaan: gisteren langs gereden, maar toen geen tijd om dit legendarische verhaal te gaan zien in het echt. William Randolph Hearst (1863-1951, even gegoogled) was een steenrijke mediamagnaat die in zijn jeugd veel in Europa gereisd had. Living the American dream, besloot hij al het moois wat hij als kleine jongen gezien had, na te bouwen op de plek waar zijn familie (in San Simeon, aan de Pacific coast) al decennia landgoed had. Zo gezegd, zo gedaan, na 28 jaar was zijn levenswerk voltooid. Zijn familie heeft dit aan de California state geschonken uiteindelijk, om zo de wens van (groot-)vader in te willigen: zoveel mogelijk mensen laten genieten van dit megalomane paleis. De tour is interessant, we hebben mazzel met de fotogenieke blauwe hemel, maar toch wordt het meer de ervaring "leuk om een keer gezien te hebben". Ergens wel logisch: wij als Europeanen kennen de bouwstijlen die Hearst kopieerde. Toch, een mooie dag en een speciale plek.

Deze avond op de camping, als we net aan het genieten zijn van onze vis barbecue, horen we verderop bij een RV een man brullen. Eerst denken we dat hij zich ernstig bezeerd heeft, dus onze redneck buren en Bas en Marcel gaan kijken. Het blijkt een (vervelend) dronken idioot te zijn, die zijn vrouw Monica (die naam kent de hele camping na zijn tirade) vervloekt om iets wat we tot op vandaag niet te weten zijn gekomen. Het is aan het schemeren, en de man ziet er roekeloos en onvoorspelbaar uit, dus we spreken weer een noodplan af met z'n drieën. Door alle consternatie bedenk ik me later in de tent pas dat we geen 2 minuten stilte hebben gehouden om 8 PM. Voor het eerst in ons leven even niet op 4 mei bewust aan de doden gedacht.. Sorry opa!

Morgen naar the city of angels!